ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Κάθισε η πραγματικότητα να συνομιλήσει με τη φαντασία. Το τραπέζι άδειο και η φαντασία όντας αισιόδοξη χαμογέλασε. Είπε «θα το γεμίσω εγώ με κάθε λογής φαγητά και ποτά και θα το κοσμήσω με εκατοντάδες στολίδια». Αυτά φανταζόταν ατενίζοντας μπροστά, όταν είδε την πραγματικότητα να είναι σκυφτή και να σκέφτεται. Η πραγματικότητα χρησιμοποιούσε πάντα τη λογική της, σκληρή αυτή, σε αντίθεση με τη φαντασία που ήταν απαλή, διασκεδαστική, χαμογελαστή και ονειροπόλα. Η πραγματικότητα σκεφτόταν ότι το ένα πόδι στο τραπέζι έλειπε και ότι δεν είχε τίποτα για να το κοσμήσει , παρά μόνο τη λογική της. Τώρα, πώς αυτές οι δύο κατέληξαν να κάνουν παρέα, μη με ρωτάς….

Συναντήθηκαν τυχαία νομίζω μία Τετάρτη ή μάλλον Πέμπτη ή Σάββατο ή …δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω. Συναντήθηκαν στο δρόμο. Η φαντασία περπατούσε χωρίς να κοιτάζει μπροστά και χωρίς να φοβάται μήπως και σκοντάψει σε καμία από τις σκορπισμένες πέτρες που υπήρχαν στο έδαφος. Τραγουδούσε και μονολογούσε γελώντας. Η πραγματικότητα ήταν πιο συνεσταλμένη. Σε μερικά σημεία του δρόμου τραγουδούσε και αυτή ενώ σε άλλα ήταν πάλι σκυφτή και σκεφτική προσπαθώντας να βρει τρόπο να προσπεράσει τις αδέξια τοποθετημένες πέτρες. Η φαντασία χτύπησε αρκετές φορές, αλλά δεν την ένοιαξε. Η πραγματικότητα χτύπησε και αυτή, αλλά λυπήθηκε.

Ένας άνθρωπος μια μέρα τις είδε στην άκρη του δρόμου να τσακώνονται. Ο καυγάς τους ήταν τόσο έντονος που αποφάσισε να επέμβει για να τις χωρίσει. «Μα γιατί τσακώνεστε με τόση μανία;» ρώτησε ο ανυποψίαστος περαστικός. Η φαντασία όντας παρορμητική και ενθουσιώδης του απάντησε «Η πραγματικότητα με κοροϊδεύει. Λέει ότι φοράω πολύ έντονα χρώματα και ότι είμαι υπερβολική!». Ο άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του συμπονετικά και στράφηκε στην πραγματικότητα και της είπε «κι εσύ γιατί της μιλάς έτσι;» Τότε η πραγματικότητα κοιτώντας τον κατάματα του αποκρίθηκε «γιατί δεν με αφήνει να σκεφτώ με τα γέλια της και την πολυλογία της. Πρέπει να βρω λύσεις σε σημαντικά ζητήματα.» Ο άγνωστος άνδρας ρώτησε και πάλι την πραγματικότητα «Καλά, εσύ δεν διασκεδάζεις ποτέ;». «Μα φυσικά, όταν είναι κατάλληλες οι συνθήκες, διασκεδάζω». Ο άνδρας πάλι έγνεψε το κεφάλι του και πλησίασε τη φαντασία «Κι εσύ κυρία Φαντασία , γιατί γελάς συνέχεια και μιλάς δυνατά προκαλώντας την Πραγματικότητα;» «Ε, σκέφτομαι ότι ίσως θέλει λίγη παρακίνηση και αυτή για να ξεφύγει».

Ο άνδρας έκανε ένα βήμα πίσω και τις άφησε να μιλάνε. Κάθισε για μερικά λεπτά και τις χάζευε. Του άρεσαν και οι δύο. Η φαντασία τολμηρή και πολλά υποσχόμενη. Η πραγματικότητα σταθερή και σοβαρή.

Τότε μια γυναίκα τον πλησίασε ρωτώντας τον: « Τι κάνεις εδώ; Έχεις ένα βλέμμα αρκετά στοχαστικό!» Ο άνδρας κοιτάζοντας τη γυναίκα με μια πλάγια ματιά, στάθηκε μερικά δευτερόλεπτα και της είπε «Βλέπω τη φαντασία μου και την πραγματικότητα μου να συνομιλούν και να μαλώνουν. Αλλά τελικά αποφάσισα ότι το βράδυ θα κοιμηθώ με τη φαντασία και το πρωί θα ξυπνήσω με την πραγματικότητα. Έτσι, δεν θα βλέπονται μεταξύ τους και θα είναι και οι δύο ικανοποιημένες».

Η γυναίκα τού μειδίασε, έγραψε κάτι μέσα στο κόκκινο πολυσέλιδο σημειωματάριο της και του είπε «Τέλος, για σήμερα. Η συνεδρία μας θα συνεχιστεί την επόμενη εβδομάδα».