Μια φορά κι ένα καιρό ένας βασιλιά περπατούσε στον κήπο του, όταν ανακάλυψε ότι τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια πέθαιναν.
Η βελανιδιά του είπε ότι πέθαινε, γιατί δεν μπορούσε να είναι τόσο ψηλή όσο το πεύκο. Όταν γύρισε προς το Πεύκο, το βρήκε να είναι πεσμένο, γιατί δεν μπορούσε να δώσει σταφύλια, όπως η κληματαριά , ενώ η κληματαριά πέθαινε, γιατί δεν μπορούσε να ανθίσει, όπως η τριανταφυλλιά και η τριανταφυλλιά έκλαιγε, γιατί δεν μπορούσε να είναι τόσο ψηλή και γερή όπως η βελανιδιά. Τότε συνάντησε ένα άλλο φυτό, μία φράουλα, η οποία όχι μόνο άνθιζε, αλλά και ήταν τόσο φρέσκια όσο ποτέ άλλοτε. Ο βασιλιάς τη ρώτησε:
-Πώς και μεγαλώνεις τόσο υγιέστατα μέσα σ’ ένα κήπο μαραμένο και θλιβερό;
- Δεν ξέρω, ίσως επειδή πάντοτε υπέθετα ότι από τη στιγμή που με φύτευσες ήθελε φράουλες από εμένα. Αν ήθελες μία βελανιδιά ή ένα πεύκο θα το είχες φυτεύσει εσύ ο ίδιος. Έτσι θα προσπαθώ να είμαι φράουλα όσο καλύτερα μπορώ .
Τώρα είναι η σειρά σου. Είσαι εδώ για να συνεισφέρεις με την ίδια σου την ευωδιά. Απλά κοίταξε στον εαυτό σου. Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι κάποιο άλλο πρόσωπο. Μπορείς να το απολαύσεις και να ανθίσεις διαποτισμένος από αγάπη για τον ίδιο σου τον εαυτό, διαφορετικά μπορείς να μαραθείς μέσα στην ίδια σου την επίκριση.
Κείμενο από το ´´26 Cuentos para pensar´´ του Jorge Bucay
Μετάφραση: Γεωργία Ζαχαροπούλου
