ΑΛΩΣΗ

Η Κωνσταντινούπολη φόρεσε την πιο λαμπρή στολή της, ενώ έβλεπε από ψηλά τους εχθρούς της να έρχονται ωσάν μνηστήρες έτοιμοι να αρπάξουν. Έμεινε ακίνητη και σιωπηλή περιμένοντας να της φορέσουν το χρυσοποίκιλτο φόρεμά της, στολισμένο με πολύτιμου λίθους, δώρα βασιλιάδων από τη μακρινή Ανατολή που είχαν ταξιδέψει κάποτε με τα καραβάνια κάτω απ’ τον εκτυφλωτικό ήλιο. Τώρα η βασίλισσα ντυνόταν σκεφτόμενη πώς ήρθε η ώρα να παραδοθεί. Ένα δάκρυ της έσταξε στο μαρμάρινο δάπεδο. Άλλο ένα στην έξοδό της από το δώμα της. Ώσπου όλο το παλάτι γέμισε με δάκρυα. Κατέβηκε μόνη της, χωρίς ακόλουθο, για να παραδοθεί σε αυτούς που ζητούσαν με μανία το σώμα της. ‘’Η ψυχή μου θα είναι πάντα ελληνική’’ αναφώνησε με τα δάκρυα πλέον να γίνονται φωτιά και το πρόσωπό της να ακτινοβολεί. Σαν σκύλοι έπεσαν επάνω της και την έσυραν από την καλοχτενισμένη χαίτη της. Δεν βόγκηξε ούτε μια στιγμή. Σιωπηρά δέχτηκε τη μοίρα της, το βασανιστήριό της. Όσο και να την βασάνισαν, όσο και να την ατίμωσαν, η ψυχή φώναζε για την ελληνικότητά της. Η ελληνική ψυχή της Κωνσταντινούπολης ταξιδεύει πάνω από το σώμα της, περιδιαβαίνει στα ερειπωμένα μνημεία της, προσπαθεί να μπει μέσα στα κλειδαμπαρωμένα σχολεία της. Υπομένει μέσα στο κελί της και περιμένει την απελευθέρωση της. Όταν πήγα να την δω μου ψιθύρισε χαμογελώντας ‘’Όσα κελιά κι αν με φυλακίσουν, η ψυχή μου πάντα θα βρίσκεται ελεύθερη και θα περιδιαβαίνει στους τόπους τούτους. Κι αν θέλουν να με θανατώσουν εγώ πάντοτε θα ζω μέσα απ’ την ανάμνησή σου, εγώ πάντοτε θα ζω όταν θα λες το όνομά μου, όταν θα σκέφτεσαι την Κωνσταντινούπολη με το χρυσοποίκιλτο φόρεμά της, όταν θα ονειρεύεσαι ότι ζεις στο παλάτι μου, όταν θα περπατάς μαζί μου στους δρόμους μου, όταν δεν θα ξεχνάς τις ρίζες σου , όταν θα θυμάσαι ότι είσαι Έλληνας, όχι ανώτερος από τους άλλους, απλά Έλληνας με δική του ιστορία΄΄.