ΨΥΧΗΣ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

Ένα βράδυ ονειρεύτηκα το κάτοπτρο της ψυχής μου...

Ατενίζοντας
το πρόσωπό μου
σ' ένα κάτοπτρο
σχεδό θολό
και ραγισμένο χρόνια
αναγνωρίζω
μια μάσκα
από γύψο καμωμένη
που θυμίζει
Αίγυπτο,
την Αλεξάνδρεια του Καβάφη.

Ρωγμές που σχίζουν
την απατηλή καρδιά
τη φυλακισμένη ψυχή,
ρωγμές που καθρεφτίζουν
το εγώ μου.
Τώρα πια
κατάλαβα
πώς ζούσα στη φυλακή μου,
πίσω απ' τη μάσκα
πίσω από
το κάτοπτρο του κόσμου.

Ξεκινώ αργά,
διστακτικά,
να σπάσω τον γύψο
που κρύβει
την αλήθεια του εαυτού μου.
Συνεχίζω πιο γοργά
με αγωνία
 και ενθουσιασμό
να την κάνω κομμάτια,
ν' αποκαλύψω
αυτό που επιθυμώ,
να βρω
αυτό που μου ανήκει.

Τώρα στέκομαι
και βλέπω κατάματα
ένα πρόσωπο
που θυμάμαι από παιδί.
Είμαι εγώ,
είναι το πνεύμα μου
που ελευθερώθηκε
από το ψέμα,
είναι το αληθινό της
 ψυχής μου κάτοπτρο...