ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γεια σου. Με λένε Ζωή κι είμαι μικρή.Έχω μία ανίατη ασθένεια, την οποία δεν χρειάζεται να πω, μιας και ο σκοπός που σου γράφω είναι άλλος. Πριν ξεκινήσεις να σκέφτεσαι τι μπορεί να έχω και πόσο οίκτο νιώθεις για την κατάστασή μου να σου πω ότι δεν το έχω ανάγκη κι έτσι δεν χρειάζεται να μπεις σε αυτή την διαδικασία. Αντί αυτού ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Κοιτάξε στα βάθη της ψυχής σου να δεις τι κρύβεις. Εκεί βρίσκονται οι μεγαλύτερες ασθένειες! Ευτυχώς δεν πάσχω από τέτοια αρρώστια και δοξάζω τον Θεό γι’ αυτό. Ναι, δοξάζω τον Θεό κι αισθάνομαι τυχερή που τον έχω στην καρδιά μου. Κάποιοι πολλές φορές τον κατηγορούν για την αρρώστια μου, αλλά εγώ τους λέω να μην το κάνουν, γιατί η αρρώστια προέρχεται από τις άσχημες συνθήκες που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, το άγχος, τη διατροφή, τη βιασύνη… άλλες πάλι οφείλονται στην κακή στιγμή. Όπως και να ΄χει, ευχαριστώ τον Θεό που τουλάχιστον δεν είμαι τυφλή. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το αντέξω αυτό. Μουγκή μπορεί, αλλά τυφλή, δεν ξέρω.

Είναι πολλά αυτά που θέλω να πω,έτσι σαν ένα μικρό αποχαιρετιστήριο από ένα μικρό παιδί που ‘’ήλθε είδε και απήλθε’’ που μου είπε ένας δάσκαλός μου, ο κύριος Βασίλης. Μην ανησυχείς, όμως.Πάω σε όμορφο μέρος, όπου θα παίζω συνεχώς, χωρίς άγχη, χωρίς στενοχώριες,χωρίς προβλήματα και αγωνίες για το μέλλον, αλλά τυλιγμένη στα χρώματα της αγάπης του Θεού. ‘Εχω  χρέος, λοιπόν, να σου δώσω κάποιες συμβουλές, σαν ένα δώρο από ένα μικρό κορίτσι, σαν ένα θησαυρό, το οποίο μπορείς να τον κρατήσεις, αλλά και μπορείς να τον πετάξεις.

Να δοξάζεις τον Θεό που σου δίνει πόδια για να περπατάς, να περιδιαβαίνεις, να τρέχεις, να κολυμπάς, να χορεύεις,να χοροπηδάς, να ανεβαίνεις, να κατεβαίνεις, να κάνεις ποδήλατο, σκέιτ, σκι,σνόουμπορντ, ρόδες… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις χέρια για να πιάνεις, ν' ακουμπάς, να δίνεις, να παίρνεις, να δημιουργείς, να στολίζεις, να μετράς, να χαϊδεύεις, ν’ αγκαλιάζεις, να ξεφυλλίζεις, να γράφεις, να παίζεις ένα μουσικό όργανο, να εργάζεσαι, να πιάνεις τον ήλιο, να πιάνεις τα αστέρια, να δείχνεις, να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο, να παίζεις παντομίμα, γενικά να παίζεις… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις στόμα να μιλάς, να φιλάς, να γεύεσαι, να τραγουδάς,να εκφράζεσαι, να ξεδιψάς, να ρουφάς, να κάνεις μπουρμπουλήθρες, να αναπνέεις,να γελάς… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις μύτη να οσμίζεσαι, να αναπνέεις πάλι,να ξύνεις, να τρίβεις, να ξεχωρίζεις αρώματα και οσμές με αναμνήσεις… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις μάτια να βλέπεις, να ανοίγεις βλέποντας τον κόσμο,να κλείνεις βλέποντας τον εσωτερικό σου κόσμο, να θαυμάζεις, να δακρύζεις, να συνοφρυώνεις, να οραματίζεσαι, να κοιτάζεις πίσω, να κοιτάζεις μπρος, να εξιχνιάζεις, να παρατηρείς, να επεξεργάζεσαι, να διαβάζεις… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις αυτιά να ακούς ανθρώπους, ν’ ακούς τη φύση, ν’ ακούς θόρυβο, ν’ ακούς μουσική, ν’ ακούς σκέψεις, ν’ ακούς όμορφα λόγια, ν’ ακούς διδάγματα, ν’ ακούς κριτική, ν’ ακούς παιδικές φωνές, ν’ ακούς να σου λένε ‘’σ΄αγαπώ’’, ν’ ακούς να σε μαλώνουν, ν’ ακούς παράπονα… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις μυαλό για να στοχάζεσαι, να σκέφτεσαι, να διαλογίζεσαι, να βάζεις σε σειρά τη σκέψη, να δημιουργείς εικόνες, να φαντάζεσαι, να πλάθεις, να διερωτάσαι, να αναζητάς, να υποθέτεις,να εμπνέεσαι, να επιβεβαιώνεις, να ξεχωρίζεις, να αναγνωρίζεις, να θυμάσαι, να ξεχνάς, να αναπολείς… Να δοξάζεις τον Θεό που έχεις καρδιά να χτυπάει, να πάλλεται, να νιώθει, να αγαπάει, να απογοητεύεται, να ευφραίνεται, να αισθάνεται,να ερωτεύεται, να σου δίνει τη ζωή, να σου χαρίζει όνειρα…

Όσο γι’ αυτούς που ασθενούν σαν κι εμένα, να δοξάζουν τον Θεό που τους αγγίζει, που τους κάνει ξεχωριστούς, που τους χαρίζει σοφία και χαμόγελο μες στη δυσκολία. Να δοξάζουν τον Θεό που έχουν ανθρώπους να τ ους συμπαραστέκονται, χέρια να τους βοηθάνε. Να δοξάζουν τον Θεό που τους δίνει δύναμη, κουράγιο και αντοχή κι έτσι γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.

Μερικές φορές πονάω, αλλά ο πόνος μου φεύγει όταν δοξάζω τον Θεό και βλέπω τη μεγαλοσύνη του μπροστά μου. Κι η μεγαλοσύνη του βρίσκεται στα πρόσωπα που έχω γύρω μου είτε αυτά φαίνονται είτε αυτά δεν φαίνονται…

Αν είσαι από αυτούς που δεν μπορούν να δοξάσουν τον Θεό, γιατί απλά δεν πιστεύουν ότι υπάρχει, δεν πειράζει, δεν σε κατηγορώ. Κι εγώ δεν τον ήξερα, δεν τον γνώριζα, ώσπου εμφανίστηκε, όταν αρρώστησα. Με παρηγόρησε, με αγκάλιασε, μου έδωσε δύναμη,έγινε ο καλύτερος μου φίλος. Έβαλε αγγέλους να με φυλάνε κι όμορφους ανθρώπους δίπλα μου να με βοηθούν και να με αγαπάνε. Μάλλον τους είχε από πριν, απλά εγώ τώρα το κατάλαβα, τώρα μου άνοιξε τα μάτια. Φυσικά θα ήταν καλύτερα να μπορούσα να χαρώ τη μεγαλοσύνη του γνωρίζοντας γι’ αυτόν πριν αρρωστήσω, βλέποντας το πρόσωπό του όντας υγιής. Αλλά δεν πειράζει. Είναι μακρόθυμος, όπως μου λένε, κι ελεεί μέχρι το τέλος. Είναι Θεός αγάπης, καταλαβαίνει, συμπάσχει και δίνει ό,τι μπορείς να αντέξεις. Το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή μου είναι που τον γνώρισα. Τώρα δεν ανησυχώ που θα πάω. Ανησυχώ μόνο για εσένα που δεν τον δοξάζεις γι’ αυτά που έχεις, έστω και τα λίγα. Για εσένα που χάνεσαι μες στις δουλειές σου, στις φιλοδοξίες σου και στην καθημερινότητά σου. Τώρα που θα κλείσω εγώ τα μάτια μου, εσύ άνοιξέ τα και τότε θα χαρώ μαζί με τους αγγέλους.

Με αγάπη,

Η Ζωή σου…