Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝΔΡΟ

Δένδρο ο άνθρωπος που μεγαλώνει και απλώνει τα κλαδιά του απ’ τα οποία ξεπροβάλλουν πλήθος φύλλων οι εμπειρίες, άλλες χρωματιστές, άλλες τρυφερές, άλλες ξερές …δένδρο αειθαλές εις τους αιώνες, με ρίζες βαθιές κι αέναες που χάνονται με το πέρασμα των χρόνων. Κι όμως, οι ρίζες μένουν στην καρδιά σχηματίζοντας μορφές του παρελθόντος, μορφές προγόνων που δεν συνάντησες ποτέ, αλλά που γνώρισες μέσα από τις ιστορίες και που συστάθηκαν μες στην καρδιά σου. Ο πόλεμος διαμοίρασε τις ρίζες μου. Άλλος εδώ, άλλος εκεί… άγνωστοι απόγονοι που περιφερόμαστε σε μια γιγάντια πόλη. Που να ξέραμε ότι μας ενώνει η ιστορία μας, ότι μας γεφυρώνουν οι πρόγονοί μας! Πόλεμος που ξεριζώνει τη ζωή μας, που ξεριζώνει την προέλευσή μας, που ξεριζώνει τους ανθρώπους μας! Μόνο η αγάπη και η μνήμη μπορεί να αντισταθεί σε τούτο τον ξεριζωμό. Μια μνήμη που άλλοτε πληγώνει, άλλοτε ιατρεύει, άλλοτε απορεί, άλλοτε βεβαιώνει, άλλοτε ψυχαγωγεί, άλλοτε διδάσκει, άλλοτε νοσταλγεί, άλλοτε ανασταίνει… Σκαλίζω στον κορμό του δένδρου μου την ελπίδα και πάνω σε αυτή χρωματίζουν κι άλλοι  γύρω μου τα όνειρά τους! Ένα δένδρο η ζωή μας, πάνω στο οποίο εμείς είμαστε τα φύλλα, εμείς είμαστε τα κλαδιά. Άλλοτε περιπλεκόμαστε, άλλοτε απομονωνόμαστε, μα πάντα κατοικούμε εκεί στο ίδιο δέντρο, στο αιώνιο κι αειθαλές χρωματιστό μας δέντρο!