ΡΟΖ ΚΟΣΜΟΣ

Κάποτε ο κόσμος μου ήταν ροζ. Μικρά σπίτια με κόκκινες στέγες, μονοπάτια που μπλέκονταν μεταξύ τους οδηγώντας όπου η φαντασία μόνο μπορεί να σε οδηγήσει, καταγάλανος ουρανός με ολόλαμπρο ήλιο, οι ακτίνες του οποίου ήταν τόσο μακριές που νόμιζες ότι σε έλουζαν με φως και ένιωθες τόσο φωτεινός… Το πράσινο εναλλασσόταν με το γαλάζιο σε μία συμφωνία γλυκών χρωμάτων, εαρινών και θερινών, χρώματα που θυμίζουν παιχνίδι και χαρά, χρώματα γεμάτα ελπίδα και ανακούφιση. Πρόσωπα μικρών παιδιών τριγύρω με μπαλόνια που άφηναν προς τον ουρανό, με χαρταετούς που χόρευαν στον αέρα. Ήθελαν να πετάξουν, να φύγουν μακριά απ’ το πραγματικό. Θέλουν να ζήσουν αιώνια μες στο χρώμα. Χαμόγελα στα πρόσωπά τους και μάτια καταγάλανα, όχι επειδή έτσι είναι το χρώμα τους, αλλά επειδή ατένιζαν έναν ουρανό ή μία θάλασσα. Που και που, στον ορίζοντα ξεπρόβαλε ένα καράβι. Στην αρχή ήταν μικρό, ουσιαστικά ένα μικρό ιστιοφόρο με πανιά, ιστία, σανίδα και πηδάλιο. Μερικές φορές το χέρι πρόσθετε και φινιστρίνια κι ας μην είχε δωμάτια, έτσι απλά γιατί είχα μάθει ότι τα πλοία έχουν φινιστρίνια, σαν μάτια θωρούσαν τη θάλασσα κι έσχιζαν τα κύματα. Κάποιες φορές ο κόσμος μου είχε μόνο θάλασσα με κυματάκια και πολλά πολύχρωμα ψάρια να κολυμπάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Μεγάλα, μικρά, δεν είχε σημασία, αυτά κολυμπούσαν ακατάστατα, ενώ στον ουρανό πετούσαν νωχελικά οι γλάροι και προσγειώνονταν ξαφνικά στο νερό για να τα δούνε. Να μην ξεχάσω και τα χελιδόνια που ταξίδευαν πάντα προς τον ήλιο κατά ομάδες και σε διάφορα σχήματα. Τα παρατηρούσα ακόμα και στη συννεφιά, ενώ έφτιαχνα τα δικά μου σχήματα μες στο μυαλό μου. Και πάντα αυτά τα σχήματα είχανε ροζ χρώμα…Καθώς μεγάλωνα, σταμάτησε να μου αρέσει να ζωγραφίζω, καθώς μου έλεγαν ότι έπρεπε να σταματήσω να ζωγραφίζω χωριουδάκια, θάλασσες και παιδιά. Έπρεπε να εφεύρω νέες εικόνες, πιο κοντινές στην πραγματικότητα. Έπρεπε να γίνω κάτι μεταξύ ροζ και μπλε, ώσπου κατάλαβα ότι ήθελαν να κάνω τον κόσμο μου γκρι. Έτσι, σταμάτησα να ζωγραφίζω κι άρχισα να γράφω. Όταν γράφω δεν χρησιμοποιώ χρώμα. Ένα ουδέτερο μαύρο ξεχύνεται επάνω στις λέξεις μου, αλλά δεν με νοιάζει, καθώς οι εικόνες που πλάθω μέσα μου έχουν όλων των ειδών τα χρώματα, μάλιστα αποχρώσεις που δεν μπορείς καν να τις φανταστείς, μόνο να τις νιώσεις. Μπορεί να σου δημιουργώ εικόνες με απλές γραμμές χωρίς χρώμα, μπορεί κάποιες να έχουν έντονα εξπρεσσιονιστικά στοιχεία, μπορεί άλλες να έχουν παλ αποχρώσεις και μερικές να έχουν γκρι και μαύρο. Δεν με ενδιαφέρει πλέον η απόδοση του χρώματος, αλλά να ακούγεται η φωνή μου! Είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο βλέπω τον κόσμο μου. Κι έτσι όποτε θέλω τον χρωματίζω όπως θέλω, ακόμα και ροζ ;)