Αυτή κι Εγώ

Γέμισε τις τσέπες της με λίγη θλίψη 

για να αφήσει χώρο για τη χαρά μες στην καρδιά της.

Της άρπαξαν τα όνειρα μες σ΄ ένα βράδυ,

ένα φιλί η συντριβή της. 

Σκιές ξοπίσω της να πολεμούν, καραδοκούν. 

Μέχρι κι ο φόβος την άφησε απόψε μόνη.

Κι εκείνη έψαχνε τη θλίψη μες στις τσέπες της.
 Έστυψε το όχι σε μια κούπα και κατάπιε για μια ακόμη φορά το ναι 

που κειτόταν κάτω στο πάτωμα. 

Πέταξε το πρέπει μες στης λίμνης την ντροπή 

κι έγδυσε τη σκέψη της για να την παρατηρήσει. 

Έλιωσε το θέλω της κάτω απ’ τον ήλιο

κι άγγιξε τα γόνατα της σιωπής της. 

Άνεμος το σ’ αγαπώ της,

έφυγε, πλανεύτηκε, ταξίδεψε στην αγκαλιά της. 

Μόνη της ενδύθηκε τα συναισθήματά της.
Αφαίρεσε ένα άλφα και πρόσθεσε ένα ωμέγα στον ‘’έρωτα’’.

Το τόνισε συνάμα! 

Μέτρησε ανάποδα και πέταξε τη χρυσή κορδέλα της.

Τη βρήκα σ’ ένα δέντρο πάνω κι είπα να της την δώσω, 

αλλά εκείνη έλειπε. 

Με άφησε εδώ να περιμένω μέχρι να εμφανιστεί ξανά.

Κι ακόμα περιμένω το άδειο ποτήρι να μου δώσει μαζί μ’ ένα γεμάτο. 

Στο άδειο θα βάλω τη χαρά μου 

και από το γεμάτο θα διώξω τη θλίψη της. 

Ένα σώμα γίναμε, μία φύση,

Αυτή κι εγώ.

Σύμφωνο εκείνη, φωνήεν εγώ, 

τόνος που απλώνεται επάνω στη φωνή της.
 Έθεσε το θαυμαστικό της κι έγινε η στίξη μου. 

Τα πλήκτρα της εγώ, εκείνη τα ακροδάχτυλα…!